De echo van het water;
Alleen verder na het verlies van mijn gezin

‘Onverklaarbare voorgevoelens hebben we allemaal wel eens. We kunnen ze niet plaatsen en weten niet waar ze vandaan komen.
Toen wij van Malden naar Zwijndrecht verhuisden vond ik dat prima, ik ging er altijd van uit, dat je er zelf voor kunt zorgen of je je ergens thuis voelt. Het enige wat ik altijd riep was: ‘dat water, daar heb ik het niet op!’.

Bij een ernstig scheepsongeluk verdrinken Theo, de echtgenoot van Maria, en Mark, haar zoontje van acht jaar. Er volgen verdrietige en eenzame jaren. Ook voor Michiel, de tweelingbroer en tweelingziel van Mark is het gemis nauwelijks te dragen. Hij voelt zich ‘geamputeerd’ en kan hoezeer hij ook zijn best doet zijn leven niet op de rit krijgen. Michiel springt 27 jaar later van een brug en vindt de dood.

In sobere en authentieke bewoordingen haalt Maria van Rijsewijk herinneringen op aan Theo en de kinderen en beschrijft ze hoe ze na elk groot verlies toch haar leven weer wist op te pakken.

Een bijzonder relaas over veerkracht, over onzekerheid en hoop, en over moeder zijn en blijven.